เรือสำเภาที่ลอยมาไกลจากหาดบุปผา
ทุกคนในเรือต่างเหนื่อยล้าจนเผลอหลับตามๆกันไป
เรือใบในขณะนี้ไร้กัปตันบังคับใบเรือ
อากาศที่สดใส ท้องฟ้าโล่ง ไร้ซึ่งอันตรายใดๆ
ไม่นานนักเรือใบก็ได้มาจอดเทียบท่าเรือ เมืองกาญจน์นคร
นานแล้ว ที่ทิวากาญจน์
ไม่ได้กลับบ้านเกิดเมืองนอนตัวเอง
ผู้โดยสารเรือใบลำนั้น เก็บสัมภาระ
เดินเท้าตามศรา ไปยังกระท่อมของหญิงหม้าย แม่ของศรา
หญิงหม้ายแก่ชราที่กลับบ้านมาได้ไม่กี่วัน
ก็ได้เจอหน้า ศรา ทำให้นางยิ้มออก
หญิงหม้ายที่ไม่ได้เจอหน้าลูกนานมาก
ก็สวมกวดลูกพูดพลางร้องไห้ไป
เมื่อบทโศกเศร้าได้จบสิ้นลง
ความดีใจของหญิงหม้ายก็กลับมา
ศราจัดที่พักให้พอดีสำหรับเพื่อนๆ
ด้วยการที่หญิงหม้ายคนนี้
อายุอานามก้ปาไปจะร่วมร้อยปีแล้ว
สังขารก็ร่วงโรยตามวัย
แต่หญิงหม้ายกลับแสดงท่าทีเป็นคนวัยกลางคน
กำลังเรี่ยวแรงปกติ
เพื่อไม่ให้ศราต้องมากังวลกับสุขภาพของตน
ตกกลางคืน ศราก็ไปล่ากวางป่ามาทำอาหารเลี้ยงเพื่อนๆ
ทุกคนล้อมวงรอบกองไฟ
ที่มีเนื้อกวางย่างอยู่บนนั้น
ส่วนหญิงหม้ายก็เข้านอน
ปล่อยให้คนหนุ่มสาวได้คุยกัน
ทิวากาญจน์ และศรา
ก็ได้เล่าความเป็นมาของเมือง
และการมาเจอกันของทิวากาญจน์ และศราเอง
เพื่อนๆทั้ง สี่คน เพิ่งจะได้รู้ว่า
ทิวากาญจน์และศรานั้น
มีใบหน้าที่คล้ายกันมาก
ถ้าไม่สังเกตคือ
แยกแยะไม่ออกว่าใครคือทิวากาญจน์ ใครคือศรา
ทุกคนต่างสนุกสนานเฮฮา
ทิวากาญจน์
ตัดสินใจจะเข้าเมืองในวันรุ่งขึ้น
จึงชวนเพื่อนๆทั้งห้าคนเข้าวัง
ไปหาสุวรรณราช และกนกมาศ พ่อแม่ของทิวากาญจน์
พอรุ่งเช้า
ทิวากาญจน์ และเพื่อนๆก็เตรียมพร้อมที่จะเข้าเมือง
แต่ศราบอกให้ทุกคนล่วงหน้าไปก่อน
ศราขอจัดข้าวของในกระท่อมเสียก่อน
ศรายังจัดเตรียมอาหารไว้ให้แม่ก่อนเข้าเมืองด้วย
ทันทีทีกำลังจะก้าวออกจากกระท่อม
หญิงหม้ายก็ตื่นขึ้นมา
หญิงหม้ายผู้เป็นแม่ กลับเศร้าโศกอีกครั้ง
เพราะกลัวว่าลูกของตนจะไม่ได้กลับมาอีก
ศราให้คำมั่นสัญญาว่า
อย่างไรก็ต้องกลับมาอยู่กับแม่แน่นอน
หญิงหม้ายจึงพอคลายโศกได้บ้าง
ทั้งสองสวมกอด ศราก็เดินออกจากกระท่อม
หญิงหม้ายก็ได้แต่มองเงาลูกจนหายลับ
เมื่อศราและเพื่อนๆเข้าวังไปแล้ว
กลับมีนางปีศาจที่เร่ร่อนอยู่นอกเมือง
เมื่อนางปีศาจได้กลิ่นเนื้อมนุษย์
นางปีศาจดาราก็ตรงไปยังเป้าหมายในทันที
นางปีศาจเจอเพียงหญิงหม้ายแก่ๆ
คนหนึ่งที่นอนอยู่ในกระท่อมเดียวดาย
หญิงหม้ายนั้นก็ชรามากแล้ว
หากลุกขึ้นสู้ปีศาจสาว อย่างไรเสียก็ต้องพ่าย
ก่อนที่หญิงหม้ายจะสละเลือดเนื้อให้ปีศาจดารา
หญิงหม้ายก็ได้ขอสิ่งหนึ่งกับ ปีศาจตนนั้น
นางปีศาจรบเร้าให้พูดมาให้เสร็จ จะได้รีบกินอาหาร
หญิงหม้ายกำลังจะเอ่ยปาก แต่ความหิวของปีศาจหรือจะสู้ได้
หญิงหม้ายตกเป็นอาหารของปีศาจสาวตนนั้นจนได้
แต่นางปีศาจนั้นกลับไม่รู้ว่า ทันทีที่ตนฆ่าหญิงหม้าย
วิญญาณของหญิงหม้ายก็ได้ซ่อนแผนนางปีศาจ
ด้วยการขโมยลูกปัดศักดิ์สิทธิ์ไปซ่อนไว้
เมื่อปีศาจดาราอิ่ม
นางก็ทำลายหลักฐาน
ทั้งเศษเนื้อ คราบเลือด กองกระดูก
หายไปพริบตาเดียว
แต่นางปีศาจกลับไม่รู้สึกตัวเรื่องลูกปัด
ทันทีที่นางปีศาจจัดการทุกอย่างเรียบร้อย
นางก็เร่งฝีเท้าออกจากระท่อมน้อยๆ
วิญญาณหญิงหม้าย
ได้รวบรวมพลังทิพย์แรงสุดท้ายสร้างกายหยาบขึ้นมาเพื่อ
เขียนจดหมายทิ้งไว้ให้ศรา
เมื่อปากกาขนเป็ดถูกยกขึ้นจากกระดาษ
กายของหญิงหม้ายก็ค่อยๆสลายไป
และหายไป ทิ้งไว้เพียงจดหมายฉบับเดียว
และถุงลูกปัด
ทิวากาญจน์นำเพื่อนๆเข้าเมือง
ผู้คนในเมืองต่างมองพวกเขาเหมือนคนแปลกถิ่น
แต่พวกเขาก็ไม่ได้สนใจ ยังคงเดินตามทิวากาญจน์เข้าเมือง
ผ่านพ้นเข้ามาในประตูเมือง
ทิวากาญจน์ก็เร่งฝีเท้าขึ้นไปยังวังทอง
ด้วยความคิดถึงพ่อแม่
สุวรรณราช กับ กนกมาศที่ชมนกชมไม้ในสวนวังทอง
ได้ยินข่าวว่าทิวากาญจน์ยังไม่ตาย
ทั้งสองดีใจ รุดรีบมายังห้องรับรอง
ทันทีที่พบหน้ากัน ทั้งสามคน พ่อ แม่ ลูก ก็สวมกอดกัน
หยดน้ำตาของความดีใจก็ไหลออกมา
แต่ใครจะรู้ถึงหัวอก
ของคนกำพร้าพ่อแม่อย่าง จันทรา และเภตรา
ทั้งสองคนกลับเก็บอารมณ์ไว้ภายใน
เช่นเดียวกับฟ้าระดา
นางจากบ้านมาอยู่ที่ที่ไม่ใช่โลกของตน
นางต้องห่างจากอกผู้เป็นพ่อแม่
มาไกลแสนไกล ไม่รู้ว่าเมื่อไร จะกลับบ้านได้
มีเพียงอีรอส ที่ไม่รู้ว่าตนถือกำเนิดมาอย่างไร
อีรอสมีเพียงอารมณ์สนุกสนานเท่านั้น
หยดน้ำตาก็เริ่มแห้งหายไป
ความสดใสก็เข้ามาแทนที่
ทิวากาญจน์ แนะนำเพื่อนๆร่วมเดินทาง
ให้ สุวรรณราช และ กนกมาศ ได้รู้จัก
เมื่อทุกคนรู้จักกันหมดแล้ว
ต่างคนต่างก็แยกย้ายไปพักผ่อน
สุวรรณราชก็ได้จัดงานต้อนรับเล็กๆในวัง
พอถึงเวลาอาหารเย็น
สุวรรณราช ก็ได้เชิญเพื่อนๆของทิวากาญจน์มาร่วมโต๊ะมื้อเย็นด้วย
เสียงเพลงขับกล่อมจากนักดนตรี
ผสมกับกลิ่นหอมกรุ่นของอาหารมื้อเย็น
ทำให้อาหารมื้อนี้อร่อยเป็นพิเศษ
ทุกคนต่างก็สรวลเฮฮา เบิกบานอารมณ์
แต่ จันทรา เภตรา และฟ้าระดา
กลับมีอารมณ์หมองปนกับรอยยิ้ม
ที่ไม่เป็นที่สังเกตของใครๆ
มีเพียงอีรอสที่รู้อารมณ์ของพวกเขาสามคน
แต่ทุกอย่างยังคงดำเนินไปจนถึงตอนดึก
ทุกคนก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน
อีกไม่นานทุกคนก็จะได้เจออุปสรรคอันยิ่งใหญ่
ที่จะกำหนดชะตาชีวิตตัวเอง
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น